martes, 18 de diciembre de 2018

missatge ocult i anònim

Hola, bonica. Sé que llegiràs això. Sé que sabràs que sóc jo. Sé que sempre comencem al revés i que ara per ara, ja casi s'ha acabat, i pot ser tot fa massa por, tot és massa precipitat. Tenim un adéu per davant i set nits a les esquenes. Entre les cames. Encara ens queda una més.

Per mi, saber que existies, ha sigut el descobriment que ha fet que aquest 2018 valgui la pena. Gràcies per aparèixer, per quedar-te amb mi i per les teves abraçades en les que, sense dubtar-ho, em quedaria a viure. Gràcies pel temps, pels somriures, pels trajectes, per arriscar, encara que només hagi sigut una mica.

Et trobaré molt a faltar. De fet, ja ho estic començant a fer.

Sé que ens hem conegut per alguna rao, et sento molt a prop. Ens veiem aviat, i després, quan el destí ho digui.

Ja sé que no ho faràs, però no t'espantis, valenta. Estic orgullosa de tu.

lunes, 17 de diciembre de 2018

a medias

te giras incomoda
y me pides
que pare
de leerte
lo que siento

qué dolor
escucharte
qué dolor
incomodarte

cierro
la boca
y el corazón,
y se me abren
los ojos
como platos
que,
sin darme cuenta,
se me resbalan
de las manos
y se rompen
en tres-cientos cuatro
pedazos
en tres-cientas cuatro
lágrimas

mi piel se eriza
de miedo,
acabas de llegar
y ya te vas

y lo sabía
pero no tan pronto
no sin antes decirte
que aunque no te conozco
quiero seguir haciendolo
que
en siete noches
has conseguido
matar
todos
mis gatos negros

no quiero que te vayas,
te lloro
es lo mejor,
te autoconvences

me he tragado
palabras
con tal de que no te fueses
antes de irte
y ahora,
nos queda un día
para decirnos
lo que ya sabemos
para decirnos que
el destino es así
y que
aunque no queramos
aunque nos pudiésemos
llegar
a querer,
nos decimos adiós

te miro a los ojos
aunque nos cueste
y puedo verme
despeinada
suplicando
llorando

te miro a los ojos
aunque nos cueste
y puedo verte
y veo tu verdad
tu miedo
te miro a los ojos
y siento
todo lo que callas

tranquila,
ya lo sé.
yo también.

te miro a los ojos
aunque nos cueste
y me doy cuenta
de que estoy perdida en ellos
y que
aunque esto sea un adiós
a medias
-hasta el próximo
último día-
jamás
acabaré
de decírtelo jamás

porque estoy segura
de que
si algún día
volvemos
a vernos
volveré
a verme
en tus ojos,
allí,
perdida
pero tan
y tan segura
pero tan
y tan cómoda,
que haré por no encontrarme,
que haré por quedarme en ellos
siete vidas más
desenredando
nuestro pequeño
fino
pero fuerte hilo

haré por quedarme
justo
donde puedes con todo
justo
en esa parte del cuerpo
que me calma
para dormir

si algún día
volvemos a encontrarnos
te diré,
entonces,
lo mucho que te quería
en mi vida

si algún día,
vuelvo a besarte
te atrapare
en mil hoteles
te atrapare
en mil trenes
te atrapare
entre mis brazos,
y solo si quieres,
intentaré que te quedes
no aquí
ni allí
donde tú quieras,
pero
conmigo

te miraré
y te diré
que ahora
cuando estoy
escribiendo
esto
no te quiero
pero casi
he llegado a hacerlo

y ha sido
una sensación preciosa,
-cómo tú-

feliz viaje
feliz vida
feliz,
a medias, hasta volver a verte, feliz.




domingo, 9 de diciembre de 2018

huecos

entre nosotras
existe un espacio
tan grande
como
este
puto
silencio
que nos acompaña
desde
el último beso

noto 
cómo las vías
de nuestros trenes
me atraviesan
de arriba
a bajo
en cuestión
de segundos

mil pasajeros 
se bajan en mis costillas
rompiéndolas
una
por una
en pedacitos
tan 
tan
pequeños
que casi noto
cómo sale el aire
de mis pulmones
cómo se hincha
mi caja torácica 
cómo explota
todo mi cuerpo
al predecir
qué diran tus labios
cuando ya no quieras
subirte
en mi

soy calma
en tu tormenta
y sigues lloviendo
sin darte cuenta
que aunque el viento
venga de lejos
ya no me lleva
porque 
estoy
anclada
con los pies
descalzos
en tu suelo
y las alas
tan abiertas
que casi 
tocan el cielo

me siento
justo
en el ojo
del huracán
y te leo
en todo éste desastre
lo más bonito que tengo
aunque sé
que vas a marcharte
en cuanto
acabe 
el invierno

no se me acaba
la poesía
cuando te pienso
y siento
que no eres mía
y lo acepto
porque 
te quiero libre
y me muero
si no vuelas
con tus sueños

te observo
detenidamente
mientras duermes
y me quejo
interiormente
por lo caprichoso
que ha sido 
el destino
al tardarte tanto
en mi presente
que ahora 
solo
tengo en mente
querer aprovechar
cada instante
contigo
haciendo
todo
(o nada)
lo que quieras
pero contigo

pero necesitas
espacio
y yo
pienso
que también
lo necesito
pero el mío
mi espacio
es 
ese hueco
que hay
entre tus brazos
cuando duermes de lado
y me apartas el pelo
y me muerdes los hombros
tantas veces
que ahora
no estás
pero me toco
y te noto
y no quiero
dejarte
de notar


jueves, 6 de diciembre de 2018

paisaje favorito

hueles a océano
profunda
indomable
salvaje
insaciable

te enganchas
en mi piel
y soy
incapaz
de deshacerme de ti
-tampoco quiero-
ni del rastro
de tus besos
en mi silueta

el Sol te sienta
tan bien
que
te has convertido
en mi nuevo
paisaje favorito

me revuelvo
en tus ojos
y créeme
no quiero salir

ojalá
tarde
muy poco
en volverte
a contemplar

tren

en mi pecho
se rompen cristales
y suenan
con tanta magia
que casi parece
que anuncian
la llegada de tus besos

siento impaciencia
y me muero
por
dormir
esta noche contigo

dudo un segundo
si subirme
o no
al tren
que me lleva a tus brazos
y me doy cuenta
que allí es donde quiero estar
ser
permanecer
aunque te vayas lejos
aunque esta pudiera ser
la última noche
con tus besos

te llevo tatuada
debajo de mi pecho izquierdo
justo ahí donde laten
todas
las almohadas
que tiramos
al suelo
una
y
otra
vez

hago lo que siento
y te siento
aqui
ahora
tan dentro
que ojala algun dia
puedas comprender
que me faltaran
once millones de vidas
para que se me acaben las ganas
de llegarte a conocer

qué felicidad más tonta
qué bonita tu voz
aunque estés agobiada

qué bonito
haberte encontrado
cuando estaba aislada
y saber
des de antes incluso
de que me hablaras
que me ibas
a cambiar
la vida

sábado, 1 de diciembre de 2018

nunca

me fundo
contigo
cada vez que te miro
porque no sé cómo lo haces
pero cuando
me miras así
sonriendo
vergonzosa
haces que me pierda
en tus ojos
y entonces
ya nada vuelva
a ser como antes

y entonces
me quede atrapada
en el intento
de ser suspiro
alguna de tus noches
cuando no estés conmigo
pero quieras
cuando vayas a dormir
en tu cama
y esté fría
cuando te tapes hasta arriba
sabiendo
que en alguna parte
estoy dejando ir
mi calor
y no te llega

quizás no pase nunca
-y seguramente
sea lo más posible-
pero
si alguna noche
me echas de menos
no te calles

grita
tan fuerte
como den tus pulmones
y te juro
que vengo a calmarte la vida
entre abrazos

grita
aunque solo sea
por un ratito
aunque solo sea
con un mensaje
aunque solo sea
en la imaginación
de aquel que quiere
y no puede

pero grita
y me verás
tan dentro de ti
que no querrás
que salga nunca



te miro a los ojos
y ya me he perdido





pero solo quiero
que me encuentres tú


algún día
quizás


o nunca

faltará

te veo recoger
lo poco
que has traído
en la maleta
y se me encoge el estómago
cuando me doy cuenta
de que no sé
cuándo
volveré a tener tu caos
revuelto con el mío

la intensidad
de lo inesperado
de lo que sale de dentro
cómo un pájaro
cuando alza el vuelo
sin pensar
sin tener tiempo de reaccionar
de otra manera
que no sea
sentir
lo que se siente
y hacer
en consecuencia
lo que se quiere

compartes tu frío
y soy estufa de tu piel
me agarro a tu pelo
y saco
de mi
todo lo que tengo
para abrazarte
en plenitud
asimilando
cada centímetro
a una temperatura en común

te bajas de mi coche
y me tiemblan las piernas
aún
de anoche
y me invade la pena
del no saber
y la alegría
de lo vivido

qué bonito,
este puto invierno
que aún con tanto hielo
nos deshacemos
cada
vez
que
nos
vemos

no pienses
me repito
no pienses
te repito

siento
que me faltará tiempo
para ti
contigo
y no quiero que te vayas

cierro los ojos
justo en el momento
en que me das
el último beso
-hasta próximo aviso-
y intento
transmitirte
-aunque sea la mitad-
de lo que has compartido
conmigo
de lo mucho
que me has llenado
en estos días

te abrazo
y dejo que me recojas
me protejas
y me refugies
hasta el último segundo

veo cómo cruzas hacia el andén
intento no girarme
pero me giro
y pienso
-en lo bonita que eres-
en lo bonita
qué
está siendo
conmigo
la vida
al haberme
cruzado
contigo




vas a quedarte

suspiro tan alto
que me quedo sin respiración
en medio segundo
en medio de tus brazos
en medio de esta noche
intensa
y loca
-cómo todas
cuando duermes
conmigo-

encojo mi corazón
por miedo
a ensancharlo demasiado
con tu respiración
con tus mimos
pero qué más da
-pienso-
ahora
ya no puedo
tirar hacia atrás

me tiemblan
las manos
el pelo
el alma
después de revolcarte
en mi piel

y te prometo
-si es que puedo
hacerlo contigo-
que vas a quedarte
grabada en ellas
el resto de mis días
aunque digan
que nada
dura
para
siempre


pero no sé
qué coño haces
que te echan de menos
hasta las camas
en las que
todavía
no nos hemos hecho,
amor

me queman la garganta
todas las palabras
que me trago
por miedo
a que no sepas
qué hacer con ellas

pero el calor me abriga
me hace sentir viva
no hacen herida,
tranquila

aunque
por el momento
tengo que confesarte
que te has tatuado en mi vida
y como bien sabes
es dificil
-muy dificil-
de borrar
este tipo de tinta